گلیم بافی

گلیم بافی :
گلیم بیش از قالی در کشورمان سابقه و قدمت دارد و در واقع قالی در اثر تکامل گلیم بافی طی قرون و اعصار متمادی پدید آمده است و برای بافت گلیم نیز از دارهای عمودی و افقی استفاده می کنند. گلیم های هر منطقه دارای خصوصیات ویژه ای از نظر طرح ورنگ است وبه طور کلی باید گفت که گلیم هر منطقه را می توان باتوجه به طرحها و رنگبندی آن از مناطق دیگر باز شناخت.
اگر چه به طور معمول از نخ پنبه برای تار گلیم استفاده می شود ولی در برخی از مناطق گلیم بافی کشورمان مانند فیرزآبارد و روستاهای آن (محل استقرار ایل قشقایی ) و نیز در روستاهای بوشهر و کهگیلویه و بویر احمد از نخ پشمی به عنوان تار استفاده می شود. ضمن آن که در مناطق مذدکور خامه مصرفی با رنگهای گیاهی رنگرزی  مورد استفاده قرار می گیرد. همان طور هم که گفته شد ،

 

 استفاده از نقشه در بافت گلیم ، محدود است و بافت این نوع زیر انداز ، به طور عمدهم به صورت ذهنی و نقشهایش نیز حالت شکسته و هندسی دارد گلیم های ایرانی به طور کلی به دو دسته قابل تقسیم است :
١-گلیم هایی که با شیوه ی ( پود گذاری ) بافته می شود ، یعنی تنها از نخ تارو پود برای بافت آنها استفاده می شود ونخ پود باعبور از لا به لای نخ های تار طرح مورد نظر را به تدریج بر روی گلیم به وجود می آورد که این شیوه ی بافت تقریتاً در مناطق کشورما رایج است ولی از مهمترین مناطق می توان به سنندج و بیجار در استان کردستان ، هرسین ( در استان کرمانشاه ) ، فیروز آباد ( در استان فارس) ، نمین و روستاهای اطراف (در استان اردبیل) ، استان بوشهر ، استان کهکیلویه و بویر احمد، استان سمنان ، و استان قزوین اشا ره داشت.
٢-گلیم هایی که به شیوه « پود پیچی » بافته می شود یعنی علاوه بر نخ تارو نخ پود ، از نخ پود نازک نیز در بافت گلیم استفاده می شود و در واقع پود به حالت پیچش از میان نخهای تار عبور کرده و سپس باعبور پود نازک و بعد کوبیدن آن با شانه بافندگی عمل درگیری نخهای تارو پود قطعی می شود. این شیوه ی بافت که بسیاری صاحبنظران آن را حد واسطی میان گلیم بافی و قالی بافی ( در واقع آخرین منزلگاه تکامل گلیم بافی به قالیبافی ) دانسته اند ، در بافت گلیم معروف به ( ورنی ) در استان ها ی آذربایجان شرقی و اردبیل ( توسط عشایر ال سون ) و نیز دربافت گلیم معروف به شیرکی پیچ ( سوزنی ) در استان کرمان ( در مناطق سیرجان و بافت ) مرسوم و متداول است و چنین بافته هایی را «سوماک » (Sumak) نام نهاده اند.