تاریخچه ی کفش

تاریخچه کفش و کفاشی

نزدیک به 5000 سال پیش، مصری ها چیزی شبیه کفش ساخته بودند. البته بهتر است به آنها بگوییم پوشینه پا - نه کفش. از کفش های مصری های قدیم می شود نحوه ی زندگی و طبقات اجتماعی در آن زمان را فهمید. تمدن ایران ، یونان و رم پوشینه های دیگری درست کردند که نشان دهنده طبقه اجتماعی فرد و میزان قدرت او بود. نام بسیاری از این پوشینه ها هنوزهم استفاده می شود. مثل سندلیوم که الان به آن صندل می گویند. 

درقرن چهارم و پنجم میلادی امپراتوری روم به بیزانس منتقل شد. کم کم تفکرات مسیحی روی کفش ها تأثیر گذاشت. چون مسیحی ها اعتقاد داشتند کفش باید کاملاً پوشاننده باشد به همین دلیل کفش ها در مغرب زمین ازحالت صندل به شکل روبسته درآمد.

در قرن دهم و دوازدهم میلادی، اروپایی ها در جریان جنگ های صلیبی از علم و دانش مسلمانان حتی برای کفش هایشان استفاده کردند. در قرن چهاردهم، با پیشرفت صنایع، آرام آرام پارچه و چرم دباغی شده نازک وارد کفش سازی شد. بسیاری قرن چهاردهم را قرن آغاز مد می نامند.

اواخر قرن چهاردهم هم کفش های نوک تیز مد شد. مردم به هر زحمتی که بود، پنج تا انگشتشان را در پنجه های نوک تیز می کردند تا ثابت کنند چه قدر با شخصیت هستند. شروع این مد از هلند بود؛ جایی که عذاب شست پا و پا درد را برای مردم قرن چهارده میلادی به ارمغان آورد.

اواخر قرن 15میلادی، وقتی کفش نوک تیز از مد افتاد، کفش نوک پهن مد شد؛ البته بیشتر در شمال اروپا ذهن ها هر روز محصولات تازه تر و عجیب تری بیرون می داد. از نمونه های آن، کفش های ونیزی بود که برای خانم ها مد شد. این کفش ها، یک کفه تخت داشت که زیرش کاملاً پربود و ارتفاعش گاهی به شصت سانتی متر می رسید. از مشکل راه رفتن که بگذریم، وزن این کفش ها احتمالاً خیلی زیاد بوده است؛ مثل این که راه رفتن در آن سال ها با مشقت و بلای بسیار همراه بوده است.

در قرن هفدهم، این پاشنه های وحشتناک از کفش ها حذف شد و پاشنه های معقول تری به کفش های زنانه و مردانه اضافه شد. قرن هفدهم، دراروپا قرن آدم های پرافاده بود. جامعه خیلی طبقاتی شده بود و همه می خواستند به هم فخر بفروشند و بهترین راهی که به ذهن مردم رسید، پوشیدن لباس های خاص بود. مردمی که اهل پز دادن بودند، کفش های پاشنه بلندی می پوشیدند که روی آن را با حریر بافته بودند. هر چه پاشنه بلندتر بود. موقعیت آن فرد بالاتر می رفت؛ مثل این که در آن زمان کسانی که از بالا به همه چیزهای اطراف نگاه می کردند، احساس قدرت زیادی می کردند.

در قرن هیجدهم هم اوضاع همان طوری ماند و فقط شکل پاشنه ها تغییر کرد. به جای حریر نیز از چرم رنگی استفاده کردند که به نظرشان بسیار زیبا بود. اما درهمین قرن، اتفاق خیلی مهمی افتاد. سال 1792 مردم از دست پاشنه های بلند و کفش های حریر خسته شدند و بر ضد جامعه طبقاتی در فرانسه انقلاب کردند. انقلاب کبیر فرانسه، نتایج خیلی مهمی داشت. بعد از آن، مردم که دیگر به دنبال تساوی و برابری بودند پاشنه های بلند را حذف کردند و همه کفش ها از نظر ارتفاع یک شکل شد. قرن نوزدهم، قرن همه گیر شدن مد بود.

بازار مد داغ بود. راستی علتش چه بود؟ جوابش خیلی ساده است. چون با وجود چرخ خیاطی و پارچه های مصنوعی، کفش خیلی ارزان شد و همه توانستند از کفش های خوب استفاده کنند. از نمونه های مد آن سال ها، مد کفش پنجه مربعی است که نزدیک به پنجاه سال عمر کرد. سال 1850 پوتین خیلی رواج پیدا کرد. گویا همه متوجه شدند که برای کار و فعالیت باید کفش های راحتی به پا داشته باشند.

سال 1914، همزمان با آغاز جنگ جهانی اول، کفش های راحتی اختراع شد. مطمئناً آدم ها نمی توانستند زیر بمب و باروت، بچه هایشان را بغل کنند وبا کفش هایی که پاشنه های بلندی داشت این طرف و آن طرف بروند.

از سال 1910 هم که تجارت جهانی شکل گرفت و کشتی ها و هواپیماها محموله ها را از این سر دنیا به آن طرف می بردند، فرهنگ کفش دنیا نیز درهم و برهم شد و کفش ها شکل بین المللی به خود گرفتند. از آن به بعد کفش هم داخل صنعت های دیگر شد. هنوز هم در خیلی از کشورها مردم به دلیل گرمی هوا، پابرهنه راه می روند، مثل هندی ها، بنگال ها یا مردم اوگاندا.

کفش تأثیر زیادی از محیط اطرافش می گیرد. برای مثال کفش مردم آلاسکا با عرب ها فرق دارد. حتی بعد از ظهور اسلام چون مسلمانان عقیده دارند پیش از ورود به مسجد باید کفش هایشان را دربیاورند. کفش هایی اختراع شد که دیواره پشت را نداشت.

همین گیوه خودمان کفش بسیار محکمی است که خیلی خنک است و پا از لای درزهایش به راحتی نفس می کشد مردم ژاپن هم با ساقه های برنج، برای خودشان کفش درست می کنند تا بتوانند موقع کار در مزرعه برنج راحت باشند.

اختراع کفش اسکیت در سال 1763 توسط یک بلژیکی به نام Joseph merlin ) ژوزفمرلین) به ثبت رسید.

او که با سوار شدن بر کفشهای جدید خود به یک همانی در لندن رفته بود به ناگاه با آیینه ای بسیار بزرگ و قیمتی برخورد کرد و آنرا خرد نمود . به غیر از مرلین مخترعین دیگری هم کفشهای اسکیت با مدلهای مختلف ساختند که اکثر این کفشهادارای چرخهای خطی بودند که کفشهای تیغدار پاتیناژ را تداعی میکردند.56

سال بعد موسیو پتیبلدی فرانسوی نوع دیگری از کفشهای اسکیت را به ثبت رساند وی ادعا میکرد که کلیه حرکات پاتیناژ را با کفشهای اسکیت نیز میتوان انجام داد اما در عمل ثابت شد که بسیاری از حرکات بر روی کفشهای پتیبلد یا غیر ممکن ویا بسیار مشکل است. همگام با افزایش اجتماع اسکیت در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20 ورزشهایی که با اسکیت مرتبط بودند گسترش پیدا کرد.در سال 1985 تولیدکنندگان شروع به ساخت نوعی دیگر از کفشهای اسکیت به نام in line برای علاقه مندان به حفظ سلامتی کردند در هنگامی که این اسکیت در دهه 91 در بازار عمومی توزیع شد بازیهای تفریحی هاکی دچار حرکت و جنبشی دوباره و جدید شد به طوری که در اواسط دهه 90 این ورزش به یکی از پر طرفدارترین ورزشها در امریکا تبدیل شد. ورزش این لاین اسکیت از حدود سال 1985 آغاز شد که تا به امروز از رشد قابل ملاحظه ای برخوردار است.

سازمان بین المللی ناظر بر این ورزش بر آورد نموده این ورزش از سال 1991 تا کنون حدود 512 درصد رشد داشته و اینک یکی از ورزشهای بیست گانه مطرح دنیا به حساب می آید. لوئیس لگرانج در سال 1849 یک جفت کفش اسکیت این لاین ساخت تا در اپرای فرانسوی Leprophel نمایش اسکیت را روی یخ شبیه سازی کند این اولین باری بود که این لاین اسکیت به طور موفقیت آمیز مورد استفاده قرار گرفت اما به علت اینکه این وسیله توانایی دور زدن و ترمز گرفتن را نداشت به عنوان یک اختراع علمی یا وسیله کاربردی به حساب نیامد تا اینکه در اوایل 1860 در (مینیسوتای آمریکا)یک گروه از بازیکنان هاکی روی یخ از این وسیله با کفشی از پوسته سخت و چرخهای جدید از املاح آلی اسید کاربنیک برای تمرین در خارج از پیست استفاده کردند.  

یک کفش خوب چه ویژگی هایی دارد؟  
 
 
 در هنگام امتحان کردن کفش مطلوب خود برای خریداری، حتما کمی با آن راه بروید. کفشی که در هنگام نشستن در پای شما راحت است ممکن است در هنگام راه رفتن بر پاهای شما فشار وارد کند و دیگر چندان راحت نباشد.  
 
یک کفش خوب کفشی است که از شکل و الگوی طبیعی پا تبعیت کند و ضمن اینکه یک پوشش کلی در اطراف پا فراهم می کند باید درجات قابل قبولی از انعطاف پذیری را داشته باشد که با روند طبیعی راه رفتن اختلال ایجاد نکند.

پا در طی راه رفتن به طور مداوم در برابر ضربات و آسیب های ناشی از تقابل و برخورد با زمین قرار می گیرد. یک کفش خوب باید کفه های نرم و ضربه گیر داشته باشد تا پا در طی این ضربات به آرامی و نرمی در تقابل با زمین قرار بگیرد و آسیب نبیند. کفش هایی که کفه سفت و محکم دارند از این نظر به پا کمک نکرده و حتی باعث درد و آسیب بیشتر پا می شوند.

اندازه کفش از مهم ترین ویژگی های کفش است. پا باید به راحتی در درون کفش قرار بگیرد. اگر فضای داخلی کفش کوچک باشد باعث آسیب بخش های مختلف پا (مثل قوزک ها، کناره ها و یا سطح رویی پا) خواهد شد. هرگز به امید این نباشید که کفش جا باز می کند. از همان ابتدا کفش باید برای پا اندازه باشد چون حتی مدت کوتاهی استفاده از یک کفش تنگ نیز می تواند باعث آسیب پاها شود و در بلند مدت فرد را مبتلا به بیماری هایی مثل میخچه، زخم های زمین پا و نیز آرتروز و دیگر اختلالات مفصلی پاها کند.

همچنین در جلوی کفش باید فضای کافی برای انگشتان و پنچه پا وجود داشته باشد. با توجه به حساس بودن و استخوانی بودن انگشتان باید قسمت جلویی کفش به اندازه کافی نرم باشد تا تماس این قسمت با انگشتان و پنجه باعث آزار آنها نشود. در مورد خانم ها بسیار شایع است که از کفش های پنجه باریک استفاده شود. این کفش ها با فشردن انگشتان به یکدیگر در بلندمدت باعث انحراف انگشتان و یا بروز میخچه می شوند. همان طور که گفته شد قسمت جلویی کفش هم باید متناسب با اندازه پنجه باشد. کفش هایی که پنجه باریک دارند اصولا کفش های مناسبی برای استفاده طولانی مدت نیستند.

بلند بودن بیش از حد پاشنه کفش نیز آسیب رسان است. به ویژه خانم ها تمایل دارند که از کفش هایی استفاده کنند که پاشنه بلندی دارند. این کفش ها با به هم ریختن نظم طبیعی توزیع وزن بدن بر روی پاها و نیز با بر هم زدن وضعیت قرارگیری مفاصل پاها و کوتاه کردن تاندون آشیل در پشت پا باعث وارد آوردن فشار بیش از حد بر روی سطح پشتی پا و نیز به هم زدن تعادل فرد می شوند.

هر باری که فرد در پی استفاده از این کفش ها دچار لغزش و بی تعادلی شود آسیب قابل توجهی به مفاصل و رباط های پا وارد می آورد که در بلند مدت می تواند باعث درد مزمن پاها شود. احتمال بروز پیچ خوردگی و دیگر آسیب های پاها در افرادی که از کفش های پاشنه بلند استفاده می کنند به کرات بیشتر از کفش های عادی است. به طور کلی نباید پاشنه کفش حداکثر بیش از ۵ سانتی متر باشد. همیشه باید حدود یک سانتی متر از انتهای آخرین انگشت خالی باشد تا انگشت را بتوان در کفش کمی حرکت داد.

اگر کفش شما بزرگ باشد که امکان حرکت پا در آن کاملا راحت باشد و به عبارت دیگر کفش در پا لق بزند هم مناسب نیست. این وضعیت باعث می شود که احتمال آسیب و حرکت های نامناسب در پا پیش از حد باشد.

سعی کنید حتی المقدور صبح ها برای خرید کفش اقدام نکنید. به طور طبیعی در طول روز پاها به علت ایستادن های طولانی مدت کمی ورم می کنند. به عبارت دیگر در طول روز به علت اثر جاذبه خون در بخش های تحتانی بدن و به ویژه پاها تجمع حاصل می کند و همین امر باعث ورم کردن پاها می شود. این اتفاق باعث می شود که در بعد از ظهرها و انتهای روز پاها کمی بزر گ تر باشند. حالا اگر شما صبح اقدام به خرید کفشی کرده باشید که کاملا اندازه پای شماست ممکن است در انتهای روز برای پاهای شما کمی تنگ و آزار دهنده باشند. پس سعی کنید همیشه در انتهای روز برای خرید کفش اقدام کنید تا دچار چنین مشکلاتی نشوید.

نکته دیگر این است که در موقع امتحان کردن کفش برای خرید حتما جوراب به پا داشته باشید. در غیر این صورت کفشی که ممکن است بدون جوراب برای پای شما به اندازه و مناسب بوده است بعد از پوشیدن جوراب تنگ و نامناسب باشد.

به نظر اکثر مردم، هر دو پا از نظر اندازه باهم برابر هستند. اما واقعیت چیز دیگری است. در بسیاری از افراد یکی از پاها از پای دیگر بزرگ تر است. توجه به این نکته در هنگام تهیه کفش بسیار بااهمیت است. چرا که به شما گوشزد می کند حتما هر دو لنگه کفش را امتحان کنید و در غیر این صورت اگر مجبورید تنها یک لنگه کفش را امتحان کنید حتما این لنگه مربوط به پای بزرگ تر شما باشد.

نکته مهم دیگر این است که هیچ وقت مسئولیت خرید کفش را به فرد دیگری واگذار نکنید. علاوه بر مسائل مربوط به علایق و سلیقه های شخصی شما در مورد انتخاب شکل، فرم و رنگ کفش، حتما باید خود شما در هنگام خرید کفش حضور داشته باشید و حتما کفش ها را امتحان کنید. حتی فرستادن نمونه ای از کفش های قدیمی برای خرید یک کفش جدید هم اصولا کار صحیحی نیست.

و آخرین نکته اینکه در هنگام امتحان کردن کفش مطلوب خود برای خریداری، حتما کمی با آن راه بروید. کفشی که در هنگام نشستن در پای شما راحت است ممکن است در هنگام راه رفتن بر پاهای شما فشار وارد کند و دیگر چندان راحت نباشد.